كنترل بو در سيستم بي هوازي

معمولا بوي فاضلاب شهري ناشي از گازهاي حاصل از تجزيه ي مواد آلي يا مواد افزوده شده به فاضلاب مي باشد. فاضلاب تازه بويي متفاوت و تا حدي ناخوشايند دارد ولي بوي آن كمتر از فاضلابي است كه به صورت بي هوازي ( بدون اكسيژن) تجزيه شده و آزار دهنده است.

بارزترين بوي فاضلاب مانده يا عفوني، بوي سولفيد هيدروژن است كه به وسيله احيا سولفات به سولفيت توسط ميكروارگانيسم هاي بي هوازي به مشام مي رسد. فاضلاب هاي صنعتي ممكن است داراي تركيبات بودار بوده و يا تركيبات بوداري را توليد كنند كه در طي فرآيند تصفيه توليد مي شوند.

راهكارهاي حذف و كنترل بو در تصفيه فاضلاب

1. تزريق ازن

2. هوادهي

3. افزودن نيترات به فاضلاب

4. تزريق كلر

5. اسكرابر

6. بيوفيلتراسيون

يكي از مشكل هاي بهره برداري از سيستم هاي بي هوازي حذف بو مخصوصا بوهاي ناشي از هيدروژن سولفيد است. اين بوها در غلظتي معادل 0/5 قسمت در ميليون قابل تشخيص و آزاردهنده است. بعد از زمان كوتاهي كه در تماس با هيدروژن سولفيد باشيم و سيستم بويايي ما با استنشاق دچار خستگي شود، به علت عدم درك بوهاي غليظ هيدروژن سولفيد ممكن است انسان در معرض مسموميت و بروز خطر قرار گيرد، از اين رو بهتر است وجود گاز از طريق دستگاه هاي اندازه گيري تعيين شود تا سيستم بويايي انسان برحسب غلظت هيدروژن سولفيد هر نوع نشتي از بيوگاز احتمالا با پيدايش بو توام است.

محتويات خروجي راكتور هم بدون شك داراي مقادير كمي هيدروژن سولفيد خواهد بود كه هنگام جريان فاضلاب خروجي در جوبك ها رها خواهد شد. مي توان محل هاي تخليه ي فاضلاب خروجي مخصوصا نقاط رها شدن گازهاي هيدروژن سولفيد را به امكاناتي چون صافي زغالي يا ساير وسايل جذب گاز هيدروژن سولفيد مجهز كرد تا از پخش آن در فضاي اطراف ممانعت به عمل آيد.
ممكن است براي جذب گاز هيدروژن سولفيد از صافي هاي محتوي مواد آلي كه در آن گازهاي ورودي با ميكروارگانيزم ها وارد فعل و انفعالاتي شده و با جذب مواد بو دار، هواي بدون بو را به بيرون هدايت مي كند، استفاده كرد.