تنظيم سختي آب استخر

سختي آب معرف وجود املاح خاصي نظير كاتيون هاي كلسيم، منيزيم و … است كه تشكيل رسوباتي نظير بي كربنات كلسيم، بي كربنات منيزيم، سولفات كلسيم، سولفات منيزيم و … مي دهد اما به طور كلي منظور از سختي، سختي حاصل از كلسيم است.

سختي بالاي آب مي تواند آن را مستعد رسوب گذاري نمايد و البته در صورتي كه سختي آب از حد مناسب خود كمتر باشد سبب آسيب ديدن روكش، رنگ و پوسته بتني خواهد شد. ميزان سختي مطلوب آب 180ppm تا 250ppm است كه مقدار 200ppm ايده آل است.

بهترين روش براي كاهش سختي آب اضافه نمودن آب تازه به استخر است. براي افزايش سختي آب به اندازه 10ppm مي توان به ازاي هر 10000Lit آب استخر 110لق كلريد كلسيم يا 140gr سولفات كلسيم به آب اضافه كرد.

در صورتيكه استخر در منطقه اي وجود دارد كه سختي آب منطقه بسيار كم است علاوه بر روش فوق بايد از مواد ضدعفوني كننده با پايه كلسيم استفاده كرد. مقدار سختي ناشي از كلسيم در جكوزي بايد بين 150ppm تا 200ppm باشد.

حذف سختي آب

سختي به صورت غلظت كاتيون هاي فلزي چند ظرفيتي در محلول تعريف مي شود. در شرايط فوق اشباع كاتيون هاي سختي با آنيون ها در داخل آب واكنش داده و تشكيل رسوب جامد مي دهد. عمده يون هاي فلزي چند ظرفيتي مسبب سختي شامل : كلسيم و منيزيم مي باشند.

ساير يون ها ممكن است شامل آهن و منگنز به صورت هاي احيا شده استرانسيم و آلومينيوم باشد.

انواع سختي آب

سختي كلسيم و منيزيم

قسمت عمده سختي در آب هاي طبيعي به وسيله كلسيم و منيزيم ايجاد مي شود. بدين لحاظ سختي كل را مي توان به سختي كلسيمي و منيزيمي تقسيم نمود. اگر سختي كلسيمي تعيين شود، سختي منيزيمي را مي توان با كسر كردن سختي كلسيم از سختي كل محاسبه نمود.

سختي كربنات و غير كربنات

بخشي از سختي كل آب كه از نظر شيميايي معادل كربنات و بي كربنات موجود در آب است. سختي كربناته از محلول جدا مي شود، زيرا يون هاي كربنات و بي كربنات كه با اين نوع سختي مرتبط است، در درجه حرارت هاي بالا مانند ديگ هاي بخار رسوب مي كنند.

سختي كربناته، سختي موقت نيز ناميده مي شود، زيرا با جوشاندن طولاني مي توان آن را رسوب داد. مقدار سختي مازاد بر سختي كربناته سختي غيركربناته ناميده مي شود

سختي غيركربناته، سختي دائم نيز ناميده مي شود، زيرا امكان جداسازي و يا رسوب دادن آن از طريق جوشانيدن وجود ندارد. كاتيون هاي سختي غيركربناته در تركيب با آنيون هاي سولفات، كلرور و نيترات مي باشند.

سختي آب معمولا برحسب ميلي اكي والان در ليتر يا ميلي گرم در ليتر كربنات كلسيم بيان مي شود. عموما، آب هاي سبك تر از 50 ميلي گرم در ليتر برحسب كربنات كلسيم خورنده مي باشند، در حاليكه آب هاي با سختي بالاتر از 80 ميلي گرم در ليتر منجر به افزايش مصرف صابون مي شوند و سختي بالاي 200 ميلي گرم در ليتر ممكن است سبب ايجاد پوسته در لوله هاي سيستم آبرساني شود. سرب، كادميوم، روي و مس در آب ممكن است در اثر خوردگي لوله توسط آب هاي سبك بوجود بيايد.

بنابراين مقدار سختي مطلوب بايد بين 50 تا 80 ميلي گرم در ليتر و سختي 80 تا 150 ميلي گرم در ليتر بعنوان سختي قابل قبول، سختي بالاي 150 ميلي گرم در ليتر بعنوان سختي نامطلوب و سختي بالاي 500 ميلي گرم در ليتر بعنوان سختي غيرقابل قبول شناخته مي شود.

بنظر مي رسد كه بين سختي آب و تعداد بيماران قلبي و عروقي رابطه معكوس وجود دارد. در مناطقي كه از آب شرب سبك استفاده مي شود. تعداد بيماران مبتلا به بيماري هاي قلب و عروق به طور قابل ملاحظه اي بيشتر است.

ادامه مطلب ...