رنگ ماده اي است كه به منظور رنگ دهي (رنگ بخشي ) به يك سطح به كار ميرود، در حالي كه رنگينه ( ماده رنگي ) ماده اي است كه هم مي تواند براي رنگ بخشي و هم مي تواند براي توليد يك رنگ به كار رود. اگرچه رنگ ها عمدتا براي رنگ آميزي پارچه ها به كار مي روند اما كاربردهايي در رنگ آميزي مواد گوناگون از قبيل چرم، كاغذ، پلاستيك، محصولات نفتي و مواد غذايي نيز دارند. رنگ ها به منظور ايجاد مقاومت در مقابل عوامل محيطي از قبيل آفتاب، باد، امواج نور خورشيد و عناصر ساخته دست بشر نظير اكسيدهاي نيتروژن، هيدروليز و ساير مواد طراحي مي شوند. به جز رنگ هاي به كار رفته در مواد غذايي ساير رنگ ها در مقابل تجزيه بيولوژيكي مقاومت مي كنند. تركيبات اوليه به كار رفته در توليد رنگ ها عمدتا هيدروكربن هاي آروماتيك مثل بنزن، تولوئن، نفتالن، آنتراسين، پيرن، فنول، پيريدين و كاربازول هستند.
انواع مختلفي از مواد شيميايي غيرآلي نيز در توليد رنگ ها به كار مي روند كه از آن جمله مي توان به اسيد سولفوريك،اولئوم، اسيد نيتريك، كلر، برم، سود سوزآور، نيتريت سديم، اسيد هيدروكلريك، كربنات سديم، بي كربنات سديم، هيدروسولفيت سديم، دي اكسيد منگنز و غيره اشاره كرد.
تركيبات اوليه به انواع مختلفي از مشتقات تبديل مي شوند كه در نهايت به توليد رنگ منجر خواهند شد. واكنش هايي از قبيل نيتراسيون، احيا، سولفوردار كردن، هالوژن دار كردن، اكسيداسيون و تقطير براي تشكيل هيدروكربن هاي جايگزين صورت مي گيرد، كه معمولا در طبيعت قابل انجام هستند.

رنگ ها به انواع زير تقسيم مي شوند:
1. اصلي: اين رنگ ها عمدتا رنگ هاي طبيعي هستند.
2. اصلاح شده: در جايي كه يك ماده شيميايي با ميل تركيبي زياد با پارچه به كار رفته، و به دنبال آن ماده شيميايي دوم براي ايجاد رنگ به كار مي رود.
3. سولفوره: اين رنگ ها سايه سنگين و رنگ فوري ايجاد مي كنند.
4. پخش شونده: اين رنگ ها به عنوان سوسپانسيون به همراه دترجنت ها با هدف نفوذ رنگ به كار مي روند.
5. خمره اي: اين رنگ ها به وسيله هيدروسولفيت سديم يا سود سوزآور به حالت محلول در آمده و سپس رنگ جذب شده به حالت غير محلولش اكسيد مي شود.
6. نفتول: اين رنگ ها با كاربرد مواد شيميايي مرطوب بر روي پارچه ساخته مي شوند و سپس به آن ها فرصت داده مي شود كه با يكديگر بر روي پارچه واكنش دهند.
7. واكنش دهنده با الياف: اين مواد پيوندهاي شيميايي واقعي بين رنگ و پارچه تشكيل مي دهند.
8. رنگ هاي استات: عمدتا براي رنگ آميزي ابريشم مصنوعي، نايلون و الياف مصنوعي به كار مي روند.
فاضلاب هاي رنگي به طور كلي داراي رنگ بسيار بالا، pH بسيار بالا، قليائيت بالا، COD بالا، دماي بالا و سميت بالا هستند، كه نه فقط ناشي از مواد رنگي بلكه از مواد شيميايي به كار رفته در فرآيند توليد نيز ناشي مي شود. آن ها همچنين به سختي مورد تجزيه بيولوژيكي قرار مي گيرند. نسبت COD به BOD در اين فاضلاب ها بسيار بالا است.
با توجه به تنوع بالاي فاضلاب ها در فرآيند توليد رنگ و مواد رنگي، عمومي در نظر گرفتن خصوصيات كيفي اين فاضلاب ها غير ممكن است. روش متداول براي حذف رنگ از فاضلاب صنعتي عمدتا شامل تصفيه هاي بيولوژيكي و فيزيكوشيميايي و تركيبي از آنها و انعقاد الكتريكي است.

• انعقاد با پليمر
• ترسيب يوني كاتيوني
• جذب سطحي كربني
• تبادل يون
• تابش با انرژي بالا
• مواجهه با امواج نور خورشيد
• تصفيه الكتروليتي
• تصفيه با اوزون
• انعقاد با آهك و فلوكولاسيون
• تصفيه با پراكسيد هيدروژن

• بركه تثبيت فاضلاب( هوازي ، اختياري و بي هوازي)
• لاگون هوادهي
• صافي چكنده
• فرآيند لجن فعال

تصفيه هاي بيولوژيكي ارزانتر از ديگر روشها هستند، اما سميت رنگ معمولا از رشد باكتريايي جلوگيري كرده و بنابراين راندمان رنگ زدايي را محدود ميكند. و روشهاي تصفيه فيزيكي و شيميايي معمولا به مواد شيميايي اضافي نياز دارند كه گاهي اوقات آلودگي ثانويه و حجم زيادي لجن توليد ميكند.
فرايند انعقاد الكتريكي نوع خاصي از فرايند انعقاد متعارف است كه در آن عوامل انعقاد در محل از طريق انحلال آند قرباني با اعمال جريان بين الكترودهاي آند– كاتد تشكيل ميشوند .در مقايسه با انعقاد شيميايي متداول، انعقاد الكتريكي داراي مزاياي ويژه از جمله، ميزان كمتر يونهاي انعقادي مورد نياز، ميزان بيشتر حذف آلاينده، عدم نياز به اضافه كردن مواد شيميايي، در نتيجه جلوگيري از آلودگي ثانويه و كاهش ميزان لجن توليدي نيازمند دفع، زمان واكنش كم و بنابراين اندازه كوچك راكتور و بهره برداري و نگهداري ساده، قابليت انتخاب، انعطاف پذيري، سازگار با محيط زيست، ايمني و از نظر اقتصادي مقرون به صرفه است .